Nachfolgend ein schönes Gedicht und zwei unterhaltsame Geschichten, die der Autor und Dichter Gerhard Butke hier zur Verfügung gestellt hat.
Vielen Dank!


Oabend an de Vechte

De Sunne sackt daal, dat Dagwerk is doan,
komm loa'we effen de Vechte langs goahn.
Van wieden hört man Aantengeschnater,
af un to gluckt 'nen Kikkert in 't Water.

Men anners is 't still hier üm us Beijden
un still loap wi düür de Vechteweijden.
Dat Gröss is heel natt, men wi merkt dat nich,
wi kiekt, wu de griese Newwel opstig.

Wi hollt us an de Hand, kien Woort wedd seggt,
soa spazier wi düür 't leßte Sunnenlecht.
Wi verpuust effen bi de klene Brügg
un loapt dann tofree ussen Weg wier trügg.


Wu du mi ...

Fiefuntwintig Johr is Fritz nu all met siene Lena traut. Un et wassen moje Johren. Un doorüm willt de Beijden dat morgen ok groat fieren. Den Saal un de Musikers bint all lang bestellt, Frönde, Noabers un de Verwandtschopp bint ienlad. Et sall an nix schällen. Nee, bi soawat lätt Fritz sik nich lumpen, soa knieperig he anners ok is.
He is soagar met siene Lena in de Stadt führt, üm ehr 'n nej Kleed to koapen. Un he sölvs heff 'nen mojen blauen Anzug kreggen. Sien olen griesen is füür soa 'n Fest nu doch nich mehr soa recht wat.
Man soll menen, aals is best op Schick, men hess di dacht !
Door is ja noch de Saak met Jürgen, ehr jüngste Kind. De beijden Wichter bint all ut 't Huus, men Jürgen läwt noch bi ehr. Op sik is he 'nen heel besten Kerl, de siene Öllern nich vull tärgern dött. Bloß sien Utsehn, dat passt Fritz nu heelmoals nich. Dat Jürgen in Jeans noa de Fier will, kann Fritz ja noch nett verknusen, men dat he siene langen Hoore nich snieden loaten will, dat geht to wiet.
"Bruuks Di bloß de Hoor snieden loaten," seg Fritz to sienen Sönn, "anners will wi nix van di to de Sülverhochtiet hebben."
Men dat will de Jung nu jüst nich. Met siene langen Hoor is he unwies geck.
Un as he oabens noa Huus kommt, heff he ait noch siene vulle Pracht op 'n Kopp.
As Fritz dat sött, wedd he unwies dull, ok wenn he kien Woort seg. Men snachens, as se aal deep sloapt, slick Fritz sik in de Kamer van Jürgen un snitt em met de Scheer 'nen helen Fussen van de Hoor aff.
Dat Spektakel an 'n annern Monnen ka's di bekieken ! Jürgen is spinnekoppendull ! Men door kann he maken wat he will, nu mott he doch noch noa'n Hoorsnieder. As he wierkommt sött he heel fassuunlik ut. Dat meent tominnst Lena un Fritz.
Men Jürgen is ait noch vergrellt. He prakkeseert, wu he dat sienen Vader trügge gebben kann. Op moal gripp he sik ´ne groate Scheer, haalt Vaders mojen nejen Anzug ut de Kaste un snitt van ieder Buxenpiep 'n groat Stück aff.
"Soa", seg he to sien Vader, "wat waßt nu wall gäuer noa, miene Hoor off diene Buxenpiepen?"


Gravensteiner

Bi mien Öllernhuus stünn dicht bi de Pütte 'nen Appelboam. Gravensteiner. Soa lang as ik trüggedenken kann, was dat mienen leevsten Boam.
Oh, wat moch ik denn Appel doch naar gern. Elke Johr was et dat sölwe: Ende August kunn ik 't boal nich afwochten, dat de Appels endlik gell un roat wödden. Un wu de röcken! Faken genoog hebb ik ien 'nen grönen Gravensteiner betten, üm to pröwen, of he nich doch all riep was. Moder heff dann ait met mi schennt: "Jung, moss kiene grönen Appels etten, kriggs blot Buukseerte van."
Af un an plückte mien Vader sik soa 'n paar mooje van bauwen, woor ik nich bi kunn un lärr se sik op 't Köckenschapp. De woll he sik oabends lecker opetten. Jungedi, wat was he dann dull, at se door oabends nich mehr wassen, üm dat ik se all lang futsnojt harr.
Ok later, as ik ut de Kinnerschoh rutwassen un all 'nen helen Sett van Huus fut was, güng mi de Boam nich ut 'n Sinn. Ien 'n Septembermoant, at de Appels riep wassen, bin ik henführt, un hebb mi mienen Deel haalt.
Bis to denn Dag, as de groate Storm kömm. De heff soa lang an de Kroon van mienen Appelboom schüddelt un boagt, bis se heel utenanner bröck. Blot de Stamm bläw noch stoahn.
Ien dat Johr hebb ik to 't ierste Moal kiene Gravensteiner kreggen.
Ien 't Vüürjohr klingelde dat an 'nen mojen Dag bi us an de Huusdüür. 'nen jungen Kerl stünn buten un woll wat füür mi afgebben. Un wat was dat ? Twee klene Appelböamkes. Miene Frau harr all bi Tieden 'n paar Töge van denn Appelboam, de ien'n Goorn van mien Öllernhuus stünn, besorgt un to 't Veredeln noa de Göörnerej bracht. Oh, wat was ik blieder. Ik harr wier Gravensteiner. Un nu ien ussen Goorn !
Düt Johr nu heff een van de beijden Böamkes dat ierste Moal droaggen. Enen Appel. Men wat van enen. Mooj dick un knackig roat was he. Heel stolt hebb ik em plückt un ien de Köcken op 't Schapp leggt. Oabends woll ik em lecker opetten.
Men wat was dat ? Oabends was de Gravensteiner nich mehr door.
"Well heff mienen Appel nommen ?" bölkte ik loss. "Ik was dat," särr usse öllste Dochte, "ik hebb em nommen, ik mag doch soa gern Appels. Un de sach soa lecker ut Papa, un wu de röck !" "Wu komms Du...!" woll ik dat Wicht anblecken, men dann moss ik lachen. Kunn ik nich blieder weern ? Harr ik nich bi miene Dochter nett 'n Deel van miene Kinnertiet wierfunnen ?